lunes, 27 de octubre de 2008

De mitos, contos, nenos e medos

Fai uns días, nun dos dous grupos, falabamos de literatura, de libros, de certas historias que, sendo escritas e do noso tempo, posúen algo indefinible que as achegan aos vellos mitos; son ou poden ser "míticas", sen ser mitos. O exemplo que non foi difícil de atopar foi a novela de Golding Lord of the Flies, na que aparece constantemente a ameaza, ou a intranquilizadora presenza desa besta oculta imaxinada de diferentes formas por distintos personaxes da obra... Tamén falábamos desa "carga mítica" visible igualmente nos contos populares, e dos terribles personaxes e monstruos que neles atopamos, e logo á polémica en torno a se son causa dos terrores dos nenos, ou se máis ben eses terrores xa existen e con tales personaxes de conducta pouco recomendable os nenos "dan forma", cara e nome a eses medos, conseguindo así en certo modo un control ou poder sobre eles. E desembocamos finalmente, un pouco por azar, nun conto para nenos, escrito por Vicente Muñoz Puelles, e no seu día moi premiado, e con xustiza, atrevémonos a dicir: Óscar y el león de Correos, moi ben ilustrado por Noemí Villamuza, e editado en 1998 por Anaya. Trata da historia dun neno de seis anos que sinte pánico por dúas cousas: "a criatura da noite", que antes de deitarse busca co seu pai por mil sitios, e o león do buzón de Correos, ao cal tira caramelos para intentar telo da súa parte... Finalmente conocerá a un home maior que traballa na oficina de Correo e móstralle o interior désta e o outro lado do león:

"-¿No sabes que los leones no comen caramelos? -le preguntó.
Óscar se sonrojó.
-Pensé que los leones de Correos serían distintos -dijo.
El hombre se reía tanto que parecía no terminar nunca.
-¿Sabes una cosa? -le preguntó-. Hace muchos años , cuando yo era joven, había otro niño que también le daba caramelos al león. Hablé con él, lo traje aquí y me dijo exactamente lo mismo.
Óscar se quedó pensando si el empleado de Correos le tomaba el pelo.
(...) Aquella noche, con el pijama puesto, papá empezó a mirar detrás de las puertas, buscando a la criat
ura de la noche. (...)
-Se me pasó el miedo, papá. (...) Sé que la criatura de la noche no existe y que el león de Correos no puede morderme.
-Es curioso que me digas eso -comentó papá-. C
uando yo era pequeño, tenía mucho miedo de ese mismo león. ¿Sabes lo que le hacía?"

¿E ti? ¿Sabes ti que lle facía...?

No hay comentarios: